Tegenwoordig maakt bijna iedereen wel gebruik van social media, zeker de mensen van mijn generatie. Als je geen Instagram hebt, heb je vast wel Facebook, Twitter of Snapchat. De een zal er waarschijnlijk meer gebruik van maken dan de ander maar we zijn bijna allemaal lid. Vandaag de dag zijn we allemaal zo ‘social’ bezig maar eigenlijk helemaal niet ‘sociaal’. De wereld online wordt steeds groter maar hoe zit het met ons wereldje in het dagelijkse ‘echte’ leven. Hebben we nog wel oog voor onze omgeving? Of zijn onze ogen alleen nog maar gericht op onze telefoon/laptop/computer? Waarom doen we dat eigenlijk? Is dat wat er online allemaal gebeurd nou echt zoveel leuker en interessanter? Worden we daar nou echt gelukkiger, socialer en gezelliger van? Een paar dagen geleden verwijderde ik de app van Instagram omdat ik waarschijnlijk een shadowban heb. De enige manier om daar van af te komen lijkt het nemen van een pauze dus dat deed ik. Hoe ik deze ‘ pauze’ heb ervaren en welk inzicht het mij heeft opgeleverd vertel ik je hieronder.
Een paar dagen geleden verwijderde ik mijn instagramaccount. In eerste instantie deed ik het niet omdat ik het zelf wilde maar omdat instagram mij een shadowban had gegeven. Veel functies op mijn account deden het niet meer dus besloot ik een pauze te nemen van instagram. Na een uur ging ik het eigenlijk al missen. Hoe ‘ normaal’ het was geworden om gerust 30 minuten (wat zeg ik, soms wel uren per dag) door allerlei instapagina’s te scrollen. Ieder beeld dat je ziet beïnvloed je zonder dat je je daar bewust van bent. Het feit dat je op heel veel accounts enkel foto's ziet die een perfect leven laten zien ging mij aan het denken zetten. En begrijp me niet verkeerd, ik deed er zelf net zo goed aan mee. Hoe meer volgers ik kreeg op Instagram hoe meer aandacht ik ging besteden aan het perfectioneren van mijn account. Ik ging nadenken over iedere post en wat ik er onder zou zetten. Want je wil toch een boodschap meegeven aan je volgers. Dat wilde ik in ieder geval, daar voelde ik me verantwoordelijk voor. Gek eigenlijk want driekwart van mijn volgers ken ik niet eens.
Mijn instagramaccount was voor een lange tijd niets anders dan mooie plaatjes en perfect versierde bordjes eten. Weinig van de foto’s waren eigenlijk echt spontaan als ik er over nadenk. Zeg maar gerust dat mijn instagramleven behoorlijk geregisseerd was. Eerst 100 foto’s maken vanuit verschillende hoeken voordat we konden gaan eten. En dan het bewerken van de foto’s nog, nou ik had het er maar druk mee. Als ik er over nadenk heeft mijn leven helemaal geen filter nodig. Ik heb een onwijs leuke baan met hilarische patiënten, een goed lichaam waar ik eindelijk trots op ben, ik ben spontaan, vrolijk, heb onwijs leuke vrienden, plan veel reisjes. Dus saai? Nee dat is mijn leven zeker niet!
Tijdens mijn verplichte ‘instabreak’ lag mijn focus voor een paar dagen even wat meer op mijn echte leven. En stiekem had ik daar nu ook even wat meer tijd voor. Normaal als ik een dagje weg ga of op vakantie ben loop ik eigenlijk continu met mijn telefoon in mijn hand om de boel vast te leggen. Nu kon dat niet en je merkt toch dat je dan iets meer van het moment geniet. Het geeft me ook wat meer rust in mijn hoofd. Dat zou ik de eerste dag nooit hebben toegegeven maar ik ervaar het nu toch echt. Ik hoefde nu niet steeds mijn telefoon te checken om te kijken of er nog meldingen waren als ik iets gepost had. Ongemerkt deed ik dat toch wel vaak.
Ik kan nu wel zeggen dat ik verslaafd ben aan Instagram. Voorheen geloofde ik niet dat dat kon. Ik snapte ook nooit hoe moeilijk het kon zijn om bijvoorbeeld te stoppen met roken. Maar nu kan ik me daar heel goed iets bij voorstellen. Misschien niet een hele goede vergelijking. Maar ik dacht steeds vaker dat ik me beter voelde door het gebruik van Instagram. De perfecte plaatjes, de erkenning die ik kreeg. Ik ben me er inmiddels wel van bewust dat ik Instagram niet nodig heb om erkent te worden, een goed gevoel te krijgen of erbij te horen.
Vind ik Instagram dan helemaal niks meer? Nee hoor zeker niet! Ik ben iedere dag heel dankbaar voor de lieve mensen die ik leer kennen, de motivatie die ik krijg door de verschillende mensen die ik volg en de leuke samenwerkingen die het me al heeft gebracht. Wel neem ik me vanaf nu voor iets vaker een break te nemen en ook de iets minder perfecte plaatjes met jullie te delen. Zo is mijn leven nou eenmaal ‘ perfectly imperfect’ en daar ben ik trots op.